Nu promoot Black Cat Biscuit de plaat ‘The Way It Is’. Zanger/gitarist Bart “Yasser” Arnauts, Jeff, “Junior” Gijbels (drums), Mark “Mr Mark” Sepanski (mondharmonica), bassist Patrick “P. Daddy” Indestege en gitarist Raffe Claes (ex- Tensfield) trokken naar de Gentse ‘The Yellow Studio’ en vonden met Tim De Graeve de ideale producer. Een swingende titeltrack mag de dans openen. Het is haast als een open deur intrappen voor de band. Hitsige bluesharp en considerabele gitaarriffs vormen ook de stelregel voor het Chicago blues begeesterde ‘Let The Blues Heal You’ en ‘Say Hello To Godot’. Walter ‘Dr. Boogie’ de Paduwa wordt geëerd in het swingende ‘Dr Boogie’, en van het swampy ‘What You Say’ en rauwe slidegitaar uit ‘Heart Is Burning’ gaat het gezwind naar de shuffle ‘Madame Zola’. De song ‘Mean Is Just An Avergage’ is denderende Texas blues. Yasser speelt ook een aardig stukje slidegitaar op ‘What Goes Around Comes Around’ en de track ‘Wheels’ zorgt dan weer voor de nodige funky tegenstelling. Raffe Claes zorgt met zijn vingervlugheid dat ook nummers als ‘Don’t Need Your Love No More’ kan worden geactualiseerd bij de hedendaagse bluessound. Het afsluitende en meerstemmige ‘Two Seconds Man’ is dan weer heerlijke West Coast blues, dat is ingekleurd met gevarieerde mondharmonica en rockende gitaarriffs. Black Cat Biscuit kruiden hun sound met een diversiteit die beweegt van boogie over rock-‘n-roll, en alles wat er tussen in hoort! Een portie geürbaniseerde blues, heel wat astrante slidegitaar, swamp blues, boogie en Texas Blues shuffles. De release ‘The Way It Is’ is als een extraordinaire cocktail dat is geconcretiseerd met origineel en gevarieerd songmateriaal. Knap!

​13 mei CD voorstelling in Backstage café Muziekodroom, Hasselt
 
Philip Verhaege 

Release 13-05-2022

Belgium met de Black Cat Biscuits ontvingen met een dag vertraging hun instrumenten en maatpakken, gelukkig net op tijd voor het optreden. Yasser Arnauts, zorgt voor gitaar en zang, maar ook voor een welgemeende dankbetuiging in het Portugees, wat zeer geprezen wordt door het publiek. Patrick of P. Daddy of Pat Alley is samen met Yasser oprichter van de band in 2015. Ze brengen enkel eigen nummers, zoals “Train 66” waarmee ze de zaal duidelijk laten meerijden. Op de trein liet ik me vertellen door Pat waar de naam biscuits vandaan komt. In de bluezy wereld betekent een biscuit de vriend van een mooi meisje, des te meer zelfs iets onder zijn gordel. Met de oneindige smile van Pat geloof ik dit graag, net als de happiness die intussen zweeft in deze zaal. Publiek nu intens luisterend naar “Parrot Woman”. De jonge Jeffrey Gijbels legt prima het ritme, Stanley Patt hoogstaand gitaarwerk en Mark Sepanski fascinerend mondharp op de linker flank. Het optreden en ook het applaus van de ganse zaal getuigt zeker van een mogelijke kanshebber voor eremetaal.

EUROPEAN BLUES CHALLENGE 2019 - COLISEU MICAELENSE, PONTA DELGADA (AZOREN) PORTUGAL - 05/04/19

Met Train 66 starten de heren direct al erg lekker met een fijne, wat vuige, intro. Dan volgt een fijn uptempo blues nummer. Met Haunting Me en Sons Of A Vampire zit de swing er goed in. Mij pakken ze echter wederom met het nummer Parrot Woman, een fijn donker liedje recht uit de swamps. De bluesharp die ook al voor kwam op de eerdere nummers komt hier heerlijk vuig naar voren.
Het album gaat verder langs allerlei invloeden, van jazz via country naar heerlijk swingende blues. Tijdens een draaibeurt in mijn auto moest ik erg lachen om Hey Little Kiddy. Muzikaal sterk beïnvloed door de ragtime blues. Tekstueel zijn het drie vertaalde kinderliedjes. Van Klein, Klein Kleutertje, gaan we naar Op een klein stationnetje en we eindigen met Ik Zag Twee Beren.
De band gaat op het laatste nummer van het album, Goin’ Home, blijkbaar ook met trein 66 naar huis. Ze sluiten het album af met dezelfde stijl als dat ze het begonnen zijn.

Het geheel is fris, authentiek en zeer swingend. De band lijkt er goed aan gedaan te hebben om eerst een aantal jaar flink te spelen. Op het album hoor je de live ervaring terug. Volgens mij gaat The Dynamite Blues Band hier toch een tegenstander van formaat in krijgen in april.

Martijn Wesseling - Blues Magazine

Release 22-02-2019

Black Cat Biscuit 'Rootstime Unpluggeded' 2018

Black Cat Biscuit is een Limburgs verhaal, waarbij vriendschap, dezelfde muzikale interesses, vakmanschap en waarschijnlijk ook het lot, een belangrijk deel van het ontstaan en succes van deze roots band uitmaken. Black Cat Biscuit is het muzikale lot van vijf Limburgers die elkaar ooit eens zouden tegenkomen, om samen iets te doen. Mark "Mr. Mighty" Sepanski (harmonica) (41 ♂ Genk - Monday Lovers, Six-pack) speelde al sinds mensenheugenis muziek met “Yasser” Arnauts (zang, gitaar) (48 ♂ Kuringen - Six-pack). Baard 1, Yasser leerde dorpsgenoot baard 2, Patrick "P. Daddy Alley" Indestege (bas) (51 ♂ Kuringen - Big Mama's Kitchen, Elmore D,

Rhythm Bombs) beter kennen dankzij hun bevriende dochters. Patrick had dan weer een muzikale link met Stanley Patty (gitaar) (48 ♂ Lanaken - Dr. Rhythm, Phil Bee & The Buzztones, Love Veins, Rhythm Bombs) en tijdens gastoptredens in hun show bleek dat Jeffrey "Junior" Gijbels (drums) (26 ♂ Hasselt - Belgium's Got Talent, Festeyn) meer dan klaar stond om in de drumvoetsporen van zijn vader te treden.

Tot in 2015 ontbrak het tijd, of was het goesting (waarschijnlijk niet), of iets anders, om al dit Limburgs muzikaal potentieel samen in te zetten. 2015, toen was alles voldoende gerijpt en zag dit schijnbare toeval, als Black Cat Biscuit het obscure levenslicht. De uitverkoren vijf hadden duidelijk als doelstelling om enkel eigen nummers te brengen. Covers waren niet toegelaten en de verwantschap met goede Roots- & Bluesmuziek moet steeds tastbaar aanwezig zijn. Black Cat Biscuit speelde ondertussen al meerdere bezwerende gigs tijdens gekende festivals en, maakte van 2018 al een “bijzonder” jaar. Ze werden winnaar van de Belgische Blues Challenge 2018, wat deelname aan de EBC 2019 in Ponta Delgada in de Azoren betekende en, er was in november hun debuut single “Parrot Woman”. Het is de prelude van hun debuut studio album dat op 22 februari 2019 uitgegeven wordt en dat ‘That’s How the Cookie Crumbles’ zal heten.

Om deze nieuwe cd  te promoten zijn deze graag geziene heren volgend jaar tijdens de Hageland Blues & Roots Night op zaterdag 2 maart in Glabbeek, en waren ze op 13 december jongstleden in de MOD, Hasselt waar onze vrienden van move2blues voor een goed opkomend publiek deze Limburgers hadden geprogrammeerd en waar we ook reeds mochten proeven van deze nieuwe nummers.  Reden genoeg voor Rootstime om deze heren een aantal vragen te stellen over hun toekomstplannen en als afsluitend toemaatje bracht deze leuke bende voor Rootstime een akoestische versie van hun eigen 'I Don’t Know'.

by Rootstime 13-12-2018

BCB winner of the Belgian Blues Challenge 2018

De voorlaatste kandidaten van de avond waren zeker en vast weer geen onbekenden, want we kregen "Black Cat Biscuit" voorgeschoteld. Black Cat Biscuit, dat zijn Bart 'Yasser' Arnauts (guitar en vocals), ‘Mighty’ Mark Sepanski (harmonica), Stanley Patty (guitar), Patrick 'Pat Alley' Indestege (bas) ook wel eens ‘P.Daddy’ genoemd en Jeff 'junior' Gijbels (drums). Eigenlijk een band naar mijn hart, die zich een serieuze weg aan het timmeren zijn in de Belgische bluesscene met hun aanstekelijke muziek. Je hoort daar geen covers maar een hoop frisse eigen nummers van hoog niveau. Persoonlijk waren deze jongen “DE” favoriet om de prijs binnen te halen. En daar deden ze hard hun best voor, zoals gewoonlijk met zijn allen strak in het pak gestoken en met veel allure.

Yasser had zijn mama’s koekendoos bovengehaald voor het eerste nummer en het rauwe ‘Train 66’ werd de zaal ingeslingerd waarmee de toon direct gezet was. Ondanks wat technische problemen bleven de mannen het beste van zichzelf geven en de energie spatte van het podium, er werd duidelijk met veel plezier muziek gemaakt. Met ‘Hey Little Kiddie’ kregen we een flink potje swing en met ‘Parrot Woman’ het betere blueswerk. Vijf muzikale toppers die het nog ver gaan schoppen mijn gedacht. De stem van Arnauts, het geweldig gitaarwerk van Patty, het hoogstaand mondharmonica werk van Sespanski, P.Daddy die de snaren van zijn bas er bijna afrukt en het tromgeroffel van Junior Gijbels..man, man, man…meer moet dat niet zijn mannekes. Afsluiten deden ze met het Bo Diddley-achtige ‘Son Of A Vampire’. In één woord: TOP !